Nog vier dagen, dan beleven we onze eerste Ophok-Kerst. De stilste Stille Nacht. Geen witte maar een rode Kerst. Geen familiekalkoen van een kilo of 7. Niemand wil twee weken lang kalkoen op z’n bord.
We houden het klein, heel klein. In huis, ‘s middags in de kerk want geen nachtmis.
Voor wie nog niet geleerd heeft om blij te worden van het hele kleine. Geen excuus, we hebben bijna tien maanden kunnen oefenen.
We wensen elkaar vrede op aarde.
Neen, foutje.
We wensen elkaar een berg gezondheid, omkijken naar elkaar,
een wereld zonder pandemie.
Dan komt die vrede op aarde, stapje voor stapje, schoorvoetend misschien wat naderbij.
Als het ons niet meer gegeven is dan graag voor onze achter-achter-achterkleinkinderen.
