Niemand heeft ons geleerd om tegen onszelf in te denken, dus moeten we het onszelf aanleren. Laten we het ‘Omdenken’ noemen.

Met een avondklok en een volledige lockdown in het vooruitzicht ga ik toch maar alvast iets leuks bedenken. Voor als er niets meer mag. Voor als ik het Spaans benauwd krijg van het leven op 50 m2 zonder direct menselijk contact.
Elke week krijg ik één ‘Uitwaaidag’.
Zomaar, voor niets, een cadeautje.
Van wat of wie ?
Een beetje van Corona en een beetje van mezelf.

Eén keer in de week boodschappen doen, daar kom ik gelukkig niet onderuit, dus ga ik daar een feestje van maken. Niet lopend in het dorp, met een mondkapje of een spatscherm op, zigzaggend met de boodschappenkar over het trottoir, maar in mijn coronavrije auto naar onbekende oorden. Dat heet ‘Omdenken’.

In Bennekom is er een hele grote Kruidvat met hele brede looppaden en heel weinig klanten  (wel een beetje sneu). In Harskamp is er een hele grote super, een Plus, met in de winkel een volautomatische kar-ontsmetter. Ze verkopen er glutenvrije kaaskoekjes en zéér lekkere glutenvrije zoute dropjes.

En nu ik toch in Harskamp ben kan ik ook wel even doorrijden naar de palingrokerij in het buitengebied van Ermelo. Ze roken er zalmbuikjes en lijngevangen wilde Ierse paling.
Superlekker.

Op de pasagiersstoel staat een box met spatmaskers, FFP2 / KN95 gecerticeerde mondkapjes, desinfectiegel, idem doekjes en ook zakdoekjes voor de onvermijdelijke niesbuien. Verder blikjes fris en een voorraaddoos met lekkers. Onderweg ga ik picknicken, op de Ginkelse of een andere heide. En als het regent blijf ik in de auto, dan houd ik een ‘binnenpicknick’. Ja, omdenken.

Zouden er in een lockdown nog bloemenstalletjes open zijn ? In mijn ogen zijn ze essentieel, net zoals sigarenwinkels.
Sigaren kun je hamsteren, bloemen niet. Voor de zekerheid ga ik toch maar een witte azalea in huis halen. Omdenken.

Ik verheug me nu al op volgende week, alweer een ‘Uitwaaidag’ in het vooruitzicht, héérlijk ! 

Terugblikkend op de afgelopen maanden valt het op dat in eerste instantie alles wat te maken had met plezier, fun, leukigheid enzovoorts in hoog tempo taboe werd.
We stonden op de rem als het ging om vakanties, festivals, pretparken, uit eten gaan, disco’s, concerten, musea.
Oef, dat was even slikken, een leven zonder fun.

Het werd pas echt serieus toen zichtbaar werd hoe alle achterliggende sectoren stil vielen.
En helemaal bloedserieus toen je je baan verloor, faillissement dreigde, de hypotheek niet meer betaald kon worden. Een thuiswerkende partner, online schoolgaande kinderen, thuisisolatie, quarantaine. Je dementerende ouder niet mogen bezoeken. De anderhalve meter.
Wel een beetje héél veel.

Wat zijn eigenlijk de tegenhangers van plezier, fun en leukigheid ? We hebben daar niet eens woorden voor. Gek hè ? 

DIERBAARSTE JEUGDHERINNERING

Kerstavond.
Mijn moeder haalde de kerstboom, zette hem vast in de donkergroene voet en dan mocht ik m’n gang gaan. Eerst rood crepepapier om de ijzeren voet heen vouwen zodat die niet meer te zien was.
Een echte boom met echte kaarsjes en bijzondere kerstversiering, glimmende ballen in een waas van gouddraad, figuurtjes van stro, een heksje met punthoed op een bezemsteel, een kerstmannetje van watten, gehuld in een echt kerstmannenpak, matglazen engelen als bestrooid met poedersuiker, uit het bos gehaalde dennenappels aan een haakje, lametta en natuurlijk de piek. In mijn kinderogen allemaal wereldwonderen. De knijpers met de kaarsen erin, engelenhaar erover. De kerstman mocht komen.

En de Kerstman kwam. Mijn vader was journalist en schrijver, woonde deels in het westen van het land, had daar een huurkamer en kwam regelmatig naar huis, in Groningen.

Ik hoorde de sleutel in het slot.
Jaaaaa, Pappaaaa, de Kerstman !
We kregen allemaal een knuffel, de koffer ging open, een berg kadootjes onder de boom. Nu was de kerstboom compleet.
Nu was het echt Kerstmis en stak Papa de kaarsjes aan.
We zongen O Tannenbaum en O du fröhliche, Stille Nacht Heilige Nacht, alles in het Duits, kerstliedjes uit mijn vaders jeugd.
Papa, mama, kleine broertje en ik.
Een onverwoestbaar verbond. Ons gezin.

Voor ieder een bord met daarop een sinaasappel, een mandarijn,.noten nog in de dop, rozijnen en een glimmend gepoetste sterappel. De notenkraker ging rond. De hele avond smikkelen.

Het voelde als een warm bad, zo feestelijk, zo helemaal samen en ik was zielsgelukkig !

Er zijn weinig mensen die mijn levensverhaal kennen zoals wij allemaal van weinig andere mensen hun levensverhaal kennen. En dan
bedoel ik hun échte levensverhaal.

Ik ben gaan schrijven voor mezelf omdat ik
-ouder wordende- bang werd dingen te vergeten, de dingen die er toe deden, die me hebben begeleid op mijn lange reis van ‘ klein mensje tot . . . . . later als ik groot ben ‘.

Voor mij is het een verzameling columns, waar ik er ééntje uit kan pikken voor nu en de rest weg kan leggen, voor een andere keer.
De harde schijf in m’n hoofd raakte een beetje vol. En bij een crash kun je alles zomaar kwijtraken weten we allemaal.
Regeren is vooruitzien.

Het pakt uit als een grote schoonmaak.
Het creëert ruimte voor nieuwe dingen. Het bevrijdt me van de spoken die soms in m’n hoofd rondwaren.
Niks wegstoppen, de confrontatie aangaan, opschrijven die herinneringen en wegleggen op een plank. Maar niet te hoog, ik moet er wel bij kunnen.

Op m’n mobiele telefoon ingetypt, via Gmail naar de kantoor-PC verzonden, uitgeprint, 2 gaatjes erin, in een map, op de plank, klaar !

So far so good !.

En toen ?
Toen kwamen A & B op 1 december 2019 op bezoek, we raakten in gesprek en ik vertelde hoe ik bezig was met de grote schoonmaak in m’n hoofd. Een column voorgelezen. Interesse gewekt.

Een paar dagen later een app van vriendin C ontvangen met een legitieme vraag. Een andere column gestuurd. Interesse gewekt.

En zo vormen de columns een nieuwe impuls voor een goed gesprek, roepen ze bij de ander ook herinneringen op aan gebeurtenissen die hem of haar gevormd hebben. Gebeurtenissen die soms zo pijnlijk zijn dat ze, diep weggestopt,  vergeten leken. Alleen de pijn bleef. En ze wisten niet meer waar die vandaan kwam  totdat . . . . . ze gingen schrijven.

Inmiddels deel ik columns, de meeste met B,  regelmatig met H & M, te hooi en te gras met C. Na het overlijden van haar dochter ook met J. Met D en MH.  In het kader van hun relatieproblemen speciale columns met T & B, die ik uiteraard niet met de anderen deel.

Het blijft lastig, in een klein hoekje nog steeds de angst voor afwijzing. In een ander hoekje enige schroom, de rauwheid in sommige columns kunnen een ander aan het schrikken maken. Nóg een hoekje met de schaamte dat ik het -in mijn huwelijk- zover heb laten komen. Dat ik zó slecht voor mezelf gezorgd heb.
En in de vierde hoek, het nóóit aflatende Godsbesef, dat deze wereld niet door mensen bedacht kán zijn. Of verkies ik tóch de evolutietheorie ? De prangende vraag waar alle Genade dan vandaan komt. Vier hoeken en de cirkel is rond

Hoe cryptisch !
Het leven een cryptogram.